Vandaag zie ik een jongen die voor het eerst bij ons op school komt. Een ‘nieuwe’ leerling, voor in m’n SO+ klas. Hij is tien jaar, hoogbegaafd gediagnosticeerd en heeft óók nog problematiek rond z’n gedrag.
Plus als extraatje een schooltrauma.
Dat is geen rugzakje meer, maar eerder een bagagekoffer.
Hij zit na schooltijd in één van onze lokalen met lego te spelen. Ik zie het vanuit de gang. De volwassenen zitten in een kantoor de aanmelding en andere formaliteiten door te spreken en ik vraag of ik even bij hem kan komen zitten.
Dat mag. Hij lijkt iets gespannen, kijkt serieus en naar beneden.
Voordat ik me voor kan stellen, zegt hij: “Je ruikt net als m’n vader.”
“Oh,” zeg ik, “Ik heb Cool Water op, ken je dat?”
“Weet ik zo niet.”
“Wacht, ik laat je de afbeelding zien” en pak m’n telefoon.
“Nee, het is toch niet hetzelfde geurtje,” zegt hij nu. Hij blijft ernstig.
Ik haal de grote lego-onderdelen uit de doos. “Kijk, zo kan je makkelijker de kleine onderdelen vinden.”
Dan valt mijn oog op zijn slippers. Een gele en een rode. Op de gele staan frietjes afgebeeld en op de rode tomatenketchup.
“Leuke slippers, ” zeg ik, “houd je van patat met ketchup?”
“Het lekkerste dat er is, ” zegt hij formeel.
We ruimen de lego op en hij kijkt of de volwassenen klaar zijn met het gesprek.
Wanneer ik hem even later zie lopen in de gang, zeg ik: “Loop maar snel door, want anders eet ik je slippers op!”
En ik zie warempel een glimlach.
Laat die aanmelding maar snel een feit worden.
Een klein moment van verbinding kan zorgen voor een groot gevoel van welkom.
Door Bart Heeling. Foto: Pixabay.
Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/ of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column ‘Gewoon Speciaal’ en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel ‘Gewoon Speciaal’.